Zdarzyło Ci się dostać nagłego bólu głowy, którego źródła nie mogłeś zlokalizować? Bólu, osłabienia, niepokojących i wyraźnych objawów, których nie mogły wyjaśnić żadne badania? Ciało to mechanizm harmonijnie sprzężony z psychiką i emocjami. To, czego „nie pomieścisz”, to co wyprzesz, potrzeby których nie wyrazisz – zaczną być komunikowane światu poprzez ciało. Przede wszystkim jednak to Ty sam / sama próbujesz skomunikować się ze sobą.
Termin „somatyzacja” wywodzi się z greki, gdzie somatikos oznacza CIELESNY. To proces, w którym doświadczenie natury psychologicznej czy też emocjonalnej wyrażamy poprzez ciało. Niezwykle ważne jest to, iż robimy to NIEŚWIADOMIE! Generujemy fizyczne objawy aby wysłać określony komunikat. Dzieje się to kiedy w naszej nieświadomości zakodowany jest schemat, iż nie możemy okazywać określonych potrzeb czy uczuć (nie jesteśmy nauczeni innych środków wyrazu) lub gdy są one tak trudne, że w nasza psychika nie może „poradzić sobie” z tak dużym ładunkiem energetycznym – wtedy ciało pomaga, katalizując nadmiar uczucia np. poprzez ból. Dosłownie – zatrzymujemy uczucie i wyrażamy je w postaci objawu.
Dla przykładu – emocje niechęci czy wstrętu może być kanalizowane jako mdłości. Zawroty głowy, zaburzenia równowagi, omdlenia – mogą stanowić somatyzację nerwicy, stanów lękowych czy silnego gniewu, biegunka, bóle brzucha i wymioty – intensywnego stresu, bóle głowy – niewyrażonej złości.
Schematy somatyzowania przejmujemy od naszych opiekunów. To sposób komunikowania ze sobą i ze światem, który kodujemy i z którego nie zdajemy sobie sprawy ( podobnie jak sami opiekunowie ). Wiele osób doświadczało w dzieciństwie zatrzymywania, zamrażania i kumulowania emocji, nie czując bezpiecznej przestrzeni dla ich ekspresji, jednocześnie podświadomie „podchwytując” tzw. język objawów od dorosłych.
Dla uświadamiania somatyzacji, kluczowy jest kontakt z ciałem i emocjami! To bardzo ważne w kontekście zaburzeń i chorób somatycznych i psychosomatycznych, o których opowiem w drugiej części artykułu.
